யாவரும் கேளிர் - 13
மணியக்காரர் படுத்திருக்கும் மாட்டுக்கொட்டகையில் மாடுகள் அவிழ்க்கப்பட்டு மணியக்காரரின் கழிவைமட்டும் ஒதுக்கிவிட்டு, மாட்டுச்சாணத்தை அள்ளிக்கொண்டு இருக்கிறாள் வேலாயி கிழவி. அப்போது மணியக்கார தாத்தா அவரின் பலம் கொண்டமட்டும் சத்தமாக ஏப்பம் விடுகிறார். வேலாயி கிழவி சாணத்தை அள்ளிக்கொண்டே, “இந்த பொட்டக்கெழவன் செத்து தொலைக்கமாட்டாங்கிறானே... கிடா எருமையாட்டம் என்னமா கணைக்கிறான் பாரு...”மணியக்காரர் சற்று வாயைத் திறந்து மூடுவதால், அவரிடமிருந்து சத்தம் ஏதும் வராததால் தான் அவரை திட்டியது கேட்டுவிட்டதோ என்று எண்ணி,” என்ன மணியார்ர ஒம்மவளுவ காப்பித்தண்ணி ஏதும் குடுத்தாளுவளா?” என்று கேட்க அதற்கு அவரிடமிருந்து பதில் ஏதும் வராததால் மீண்டும் “ஏங்கறேன் ஒங்களத்தான்” என்றாள். அப்போதும் அவரிடமிருந்து சத்தம் வரவில்லை. ஆனால் அவர் படுத்து இருக்கும் கயிற்றுக்கட்டிலின் நடுவே அவரின் மலமும், ஜலமும் தரையில் கொட்டுகிறது.
அதைப்பார்த்த வேலாயி கிழவி மேலும் எரிச்சலுடன், “ஜடம்... ஜடம்...நான் கூப்புடறதும் அந்த செவுட்டுக்காதுல கேக்கல. அதுக்குபோறதும் அதுக்குதெரியல” என சொல்லிக்கொண்டே மணியக்காரர் அருகில் சென்றவள் அவரைப் பார்த்து “ அய்யய்யோ ராஜா மணியார்ரு போயிட்டார்ம்மா...” என்று கூச்சலிட, அங்கே அவரின் மகள்கள் ஒடிவர, ஒருத்தி மட்டும் வேலாயி கிழவியின் வாயைப் பொத்துகிறாள்.பின்பு மணியக்காரர் கிடந்த மாட்டுக்கொட்டகை கழுவப்பட்டு, அவரை மறைத்திருந்த கோணியை அவிழ்த்து, பக்கத்திலுள்ள பாழடைந்த கிணற்றில் போட்டுவிட்டு,அவரை கழுவி, பட்டுவேட்டியால் போர்த்தி நடுவீட்டில் வைக்கப்படுகிறார். ஏற்கனவே இறந்துவிடுவார் என வாங்கி வைத்திருந்த பன்னீர் பாட்டிலை உடைத்து அவரின் வாயில் ஊற்றி, வெத்திலபாக்கை வாயில் திணித்து, வெள்ளைத்துணியால் வாயை இருக்கிக் கட்டி (இறந்தவர்களின் வாயில் பன்னீர் ஊற்றுவது வாசனைக்காக அல்ல, அய்ம்புலன்கள் வழியே விஷக்கிருமிகள் பரவாமல் இருக்கவும், வாயில் வெத்திலப்பாக்கு வைப்பதும் அப்படியே.
வெத்திலை மிகச்சிறந்த கிருமிநாசினி என்பதை கிராம மக்கள் நன்றாக தெரிந்து வைத்திருப்பதாலும்தான். இழவு வீட்டிற்கு சென்று வருபவர்கள் தான் உடுத்திய உடைகளை துவைத்தும், குளிப்பதும் கிருமிகள் பரவாமல் தடுக்கும் சுகாதாரத்திற்காகவும் தான் என்பதை நாம் அறிவோம்.)
ஒத்த ரூபா காசு ஒன்றை தாத்தாவின் நெற்றியில் ஒட்டிவிட்டு, மூன்று மகள்களும் ஊரே கேட்கிறமாதிரி, “என்னப் பெத்த ராஜா,,,,,ஜா,, எங்கள இப்படி நட்டாத்தில வுட்டுட்டுப் போயிட்டயே”யே ,, என்று ஒப்பாரி நாடகத்தில் , ஊர்மக்களும்சேர்ந்தனர், ஒருபக்கம் கரகாட்டம்,மறுபக்கம் அங்கே ஒரமாக சீட்டாட்டம், இன்னொரு பக்கம் ஆரானின் திடீர் சாராயக்கடை என மணியக்காரரின் வீடு அல்லோலப்படிகிறது. செல்லப்பாவும் அங்கு வந்துவிட்டான். அவன் சாரதாவிடம் “ஏம்மா அவர் செத்தப்பிறகு இவ்வளவு செலவு பண்றாங்களே அவர் உயிரோடு இருக்கும்போது ஒரு நல்ல ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்து கவனமா பாத்திருந்தா இன்னும் கொஞ்சகாலம் எல்லாத்துக்கும் உதவியா இருந்திருப்பாரில்ல? “ இதைக்கேட்ட சாரதா, “ டேய் வாய மூடடா... அந்த மனுசன் உசுரோட இருந்து இவங்ககிட்ட அவஸ்த்தப்படறதவிட போய்ச்சேந்ததே பரவாயில்ல...” ஊர்ப்பெண்கள் எல்லோரும் ஒன்றுகூடி ஒப்பாரிவைத்து அழுகின்றனர்.
வந்தவங்க யாருமே செத்துப்போன மணியக்காரருக்காக அழவில்லை. அவரவர் குடும்பப் பிரச்சனைகளை சொல்லி அழவே இதுபோன்ற அநேக மரணங்கள் இருக்கின்றன மனிதாபிமானம் அற்றுப்போய். பெரும்பாலும் கிராமங்களில் வயதானவர்கள் இறந்துவிட்டால் பலபெண்கள் தங்கள் வீடுகளில் நடக்கும் வருத்தமான நிகழ்வுகளை வெளிப்படுத்தவே இதுபோன்ற இறந்தவீடுகள் இருப்பது வழக்கமான ஒன்று.
எல்லோரும் அழுது அழுது ஒய்ந்தபின் ஒருத்திமட்டும் ஆத்திரத்தை அடக்க முடியாமல் ஒவென கதறியழுகிறாள். .... அதை பார்த்த செல்லப்பா சாரதாவிடம் “ தாத்தாமேலே அவ்வளவு பாசமா அம்மா அவங்களுக்கு.” “அவ தாத்தாவுக்குகாக அழுலடா ஒடிப்போன அவபுருஷன நெனைச்சு அழுறா “ஈ எறும்பு தீண்டாமல் ஈன்றெடுத்த மூன்று மகள்களையும் பொத்தி பொத்தி வளர்த்த ஒரு கிழம், மணியக்காரரின் பிணம், இன்று ஒட்டிய வயிறோடும், குழிவிழுந்த குருட்டுக் கண்களோடும் உடைந்தும் தேய்ந்துபோன எழும்புகளோடும் சாம்பலாய்ப் போனது. (இதற்குத்தான் காடு வாவா வீடு போபோ என்றனரோ ) காடுபோய் சேர்ந்ததே கட்டை எனக் காத்துக்கிடந்த உறவுகள் அவசர அவசரமாய் அவர் வாழ்ந்த இடத்தை கழுவி அள்ளி அள்ளிக் கொட்டி நிரப்புகின்றனர் தங்கள் வயிறுகளை. விலா எழும்புகள் தெரிய மரித்துப்போன ஒர் உயிருக்கு ஈமச்சடங்கு என்ற நாமம் சூட்டி விலா புடைக்க தின்கின்றனர்.
அதுமட்டுமா அதோ அங்கே வந்து குவிந்த கோடித்துணிகளை ஒடோடி பிரித்துக்கொள்கிறார்கள் அவர் ஆசையாய் பெற்றெடுத்த அன்புமகள்கள் மூவரும். கோடிகளைப் பிரித்துகொள்வதில்கூட விலைகளை தெரிந்துக்கொள்ள, வந்து விழுந்த வேட்டிச்சேலைகளில் தொங்கும் வில்லைகளை தேடுகின்றன , என எண்ணிப்பார்க்கையில் விம்மித் தொலைக்கிறது இதயம். மரணங்களில்கூட மாலைகள் போடுகிற வழக்கம் இந்த நம்மண்ணில் தொடரும் கலாச்சாரம். மணியக்காரரைத் தூக்கிப் போனபிறகு கூட்டிப்பெருக்கிய குப்பைகளில் குவிந்துக்கிடந்தன சாமந்தியும், மல்லிகையும், வாடாமல்லியும், மரிக்கொழுந்தும், ரோசாவும், செண்பகமும் ஒன்றுக்கும் உதவாமல், இங்கே அரசியல்வாதிகளுக்கும், ஈமச்சடங்குகள்க்கும் விழுகின்ற பூமாலைகளில் எத்தனை மருத்துவக்குணங்கள்.
மருந்தாய் இருந்து மனிதனைக் காப்பாற்றும் மகத்துவம் பெற்ற பூக்களை கூட்டி அள்ளி கொட்டப்படுகின்றன குப்பைகளில். எரிந்த மனிதனின் உடல்போல் அதுவும் மக்கிப்போகிறது. உயிருள்ள எதையும் உருவாக்கத் தெரியாதவன் மனிதன், அழிக்கமட்டுமே ஆயிரம் யுக்திகளை கற்று வைத்திருக்கிறான், கடைசியில் அவனையும் அழித்துக்கொள்கிறான். என்னே மானுட இழிகுணம்! மிதிபட்டு வீழ்வதா? ....
தொடரும்...
|
